NIEUWS

GERRIT DE RUITER = OVERALL-WINNAAR 2023

30 november 2023
1 © Gerrit de Ruiter

Gerrit is nog niet eens een jaar lid bij onze fotovereniging, maar heeft bij zijn eerste deelname aan onze jaarlijkse fotowedstrijd gelijk de grootste prijs gepakt. Stiekem is hij daar best wel trots op en geef hem eens ongelijk! 

Er is een klein artikel in de Veense Courant geschreven:  https://www.nijkerkerveen.org/gerrit-de-ruiter-beste-nijkerkse-natuurfotograaf/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=gerrit-de-ruiter-beste-nijkerkse-natuurfotograaf

De gehele uitslag van de fotowedstrijd 2023 volgt binnenkort!

Wilt u iets meer weten over onze jaarlijkse fotowedstrijd? Klik dan hier.

WILCO HEEFT HET 'BESTUURDERSNEST' VERLATEN

30 maart 2023

Vandaag is Wilco Klompenhouwer na ruim 6 jaar afgetreden als bestuurslid. Hij heeft erg veel betekent voor de club en was ook betrokken bij de oprichting van VNF Nijkerk samen met Jelle de Jong en Ronald Huijssen. 

Weetjes over Wilco:
– Ruim 20 jaar geleden heeft Wilco natuurfotografie in zijn hart gesloten.
– Samen met Henk van den Burg is hij al meer dan 20 jaar werkzaam in de Vlindergroep.
– Wilco is begonnen met het fotograferen van landschappen, maar heeft nu meer interesse in macro en
    creatieve fotografie. 
– Gestart bij de I.V.N.
– Zet zich in voor Natuurmonumenten, waarbij hij o.a. tellingen doet in Holk.

Na vandaag blijft Wilco natuurlijk nog wel lid van de vereniging en hoeven we hem nog niet te missen!
Zijn functie als algemeen bestuurslid is overgedragen aan Mark van de Veen, die met veel enthousiasme het bestuur zal betreden. 

Wij willen Wilco hartelijk danken voor zijn jarenlange en trouwe bijdrage aan de VNF!

GOUDEN LEPELAAR VOOR WIM SMEETS 
(Lid van VNF)

Op 14 juni 2022 heeft Wim Smeets (lid van de VNF) de Gouden Lepelaar ontvangen uit handen van directeur Floris van Hest van Vogelbescherming Nederland. De Gouden Lepelaar is de onderscheiding van Vogelbescherming voor het op uitzonderlijke wijze beschermen van vogels. Wim Smeets heeft daaraan vormgegeven op diverse manieren: verzamelen van kennis, concrete vogelbescherming en overbrengen van enthousiasme voor vogels. Zie hier het verhaal op de site van Vogelbescherming Nederland. Hieronder staat een artikel uit De Stentor over deze prachtige onderscheiding (04-07-22):

Op zijn tochten om vogels te kijken neemt Wim Smeets altijd de fiets mee. Hier staat hij achter de vogelkijkmuur naast de oeverzwaluwwand. De Gouden Lepelaar zit op zijn vestzakje, net naast het verrekijkerkoord. © Caspar Huurdeman

Wim (79) leeft voor het fotograferen van vogels en krijgt nu een bijzondere onderscheiding

Op zijn blouse pronkt trots een goudkleurig speldje van een lepelaar. ,,De Gouden Lepelaar is de hoogste onderscheiding die ik in mijn leven heb gekregen. Hoger kan niet’’, zegt vogelaar en vogelfotograaf Wim Smeets (79) uit Bunschoten. Hij heeft al eens een provincieprijs en een koninklijk lintje gekregen, maar het huldeblijk van de Vogelbescherming gaat daar voor hem bovenuit.
Piet van Dijk 

Ontroerd vertelt hij over de grote verrassing die hem onlangs te beurt viel op De Eemlandhoeve. ,,Mijn zoon had me daarheen gelokt. Hij had een mooie auto gezien op internet en de eigenaar ervan zou toevallig die middag op de boerderij een bijeenkomst bijwonen. Of ik even mee wilde komen kijken. Natuurlijk wilde ik dat. We spraken om vier uur af.’’

Aangekomen op de boerderij leidde zijn zoon hem naar het restaurant. ,,Ik stapte naar binnen en zag een zaal vol mensen die ik ken, familie, vrienden, andere vogelaars. Ik barstte in tranen uit en ik ben even naar buiten gegaan om tot mezelf te komen. En toen kreeg ik die onderscheiding. Die wordt maar één keer per jaar uitgereikt. Dan moet je wel iets bijzonders hebben gedaan voor vogels. Kennelijk heb ik dat’’, zegt hij bescheiden.

Winterkoning: ‘Ondanks zijn geringe grootte heeft zijn prachtige zang een enorm volume.” © Foto's Wim Smeets
Wim over de ijsvogel: ,,Een bijna ‘tropische’ vogel met zijn uitbundige prachtige kleuren.” © Foto's Wim Smeets

Ontroerd vertelt hij over de grote verrassing die hem onlangs te beurt viel op De Eemlandhoeve. ,,Mijn zoon had me daarheen gelokt. Hij had een mooie auto gezien op internet en de eigenaar ervan zou toevallig die middag op de boerderij een bijeenkomst bijwonen. Of ik even mee wilde komen kijken. Natuurlijk wilde ik dat. We spraken om vier uur af.’’

Aangekomen op de boerderij leidde zijn zoon hem naar het restaurant. ,,Ik stapte naar binnen en zag een zaal vol mensen die ik ken, familie, vrienden, andere vogelaars. Ik barstte in tranen uit en ik ben even naar buiten gegaan om tot mezelf te komen. En toen kreeg ik die onderscheiding. Die wordt maar één keer per jaar uitgereikt. Dan moet je wel iets bijzonders hebben gedaan voor vogels. Kennelijk heb ik dat’’, zegt hij bescheiden.

"Daar stond ze, drijfnat, met het vogeltje veilig in haar handen: dat is toch geweldig?"

Het schrille en hoge geluid van de oeverzwaluwen is dominant op deze plek, maar en passant hoort
Wim een grasmus en puttertjes ertussendoor. Je leert het door veel buiten te zijn, is zijn ervaring, en na bijna driekwart eeuw vogelen zitten de geluiden geheid in zijn hersenen opgeslagen. ,,Ik heb veel vogelexcursies in het buitenland gedaan. Als ik bijvoorbeeld een tocht op Sri Lanka moest leiden, ging ik eerst een paar dagen op pad en dan wist ik ze wel zo ongeveer’’, zegt hij.

De hobby  leverde hem een kolossaal fotoarchief op. Wim is blij dat de fotografie is overgeschakeld op digitaal fotograferen. ,,Moet je nagaan hoe dat vroeger ging’’, zegt hij. ,,Kwam ik terug van India, had ik 110 diarolletjes vol, dat is nog geen 4000 foto’s. Nu doe ik er 600 tot 1000 op een ochtend. Dat is niet te vergelijken.’’ Dankzij zijn mooie beelden en zijn smakelijke verhalen trekt hij oud-militair – ook een fervent badmintonner en biljarter – altijd volle zalen met een presentatie over vogels. Hij doet het graag.

Een oeverzwaluw. Het is de favoriete broedvogel van Wim. © Foto's Wim Smeets

Genieten doet hij extra als hij met kinderen vogels gaat kijken: over hun rake opmerkingen en vragen raakt hij nooit uitverteld. Zijn twee zoons en twee kleindochters gingen ook vaak mee. Onvergetelijk vindt hij een meisje van een jaar of 12 dat eens het water in sprong om een oeverzwaluwjong in nood te helpen. ,,Ze was ernaar toe gezwommen en belde meteen daarna mij op, omdat mijn telefoonnummer op de vogelkijkwand staat.
Ik er vlug heen, dierenambulance ingeschakeld. En daar stond ze, drijfnat, met het vogeltje veilig in haar handen. Dat is toch geweldig?’’